Onder fysieke of lichamelijke mishandeling vallen alle vormen van lichamelijk geweld. Bijvoorbeeld slaan, schoppen, bijten, knijpen, krabben, het zorgen voor brandwonden of laten vallen.

Bij fysieke of lichamelijke verwaarlozing krijgt het kind niet de zorg en verzorging, die het nodig heeft. Bijvoorbeeld door te weinig, slecht of onregelmatig eten te geven. Ook te weinig kleren aandoen, geen veilige omgeving bieden, of het niet zorgen voor medische zorg is een vorm van verwaarlozing.

Als opvoeders het kind vaak afwijzen en vijandig doen is dit een vorm van emotionele of psychische mishandeling. Bijvoorbeeld door het kind uit te schelden, of expres bang te maken. Ook nare dingen zeggen over het kind tegenover anderen, waar het kind zelf bij is, valt hieronder. Of het opsluiten en vastbinden van het kind.

Als het kind lange tijd geen positieve aandacht krijgt en niet wordt opgevoed, spreken we van psychische verwaarlozing. Dat geldt ook als er in het huishouden geen structuur is. Het kind kan dan niet gezond opgroeien.

Als iemand seksuele handelingen tegen zijn zin moet doen, of getuige moet zijn van seksuele handelingen, spreken we van seksueel misbruik. Het gaat bijvoorbeeld om ongelijkwaardigheid door verschil in leeftijd, macht, kracht en niveau. Of het gebeurt in een afhankelijkheidsrelatie met bijvoorbeeld ouders/verzorgers, leraren, trainers of hulpverleners. Heb je te maken met seksueel misbruik? Dan kun je ook contact opnemen met het Centrum voor Seksueel Geweld.

Als kinderen getuige zijn van huiselijk geweld spreken we van kindermishandeling. Ook al is het geweld niet op hen gericht, zij zijn dan ook slachtoffer. Ze zien en horen de ruzies tussen ouders en hebben ook te maken met de gevolgen. Bijvoorbeeld het moeten vluchten naar een veilige plek.

Dit kun je doen als kind
Praten met iemand in jouw omgeving is een belangrijke eerste stap. Vaak willen meer mensen je helpen dan je zelf denkt. Als je het niet aandurft om met een volwassene te praten, praat dan met iemand van jouw leeftijd. Een vriend, buurmeisje of klasgenoot die je vertrouwt. Als je die eerste stap zet, zul je merken dat het best goed voelt om je hart te luchten. Daarna kun je misschien wel praten met een volwassene. Bijvoorbeeld iemand op school, een buurvrouw of een oom of tante. Je kunt die persoon ook vragen om mee te gaan naar bijvoorbeeld de huisarts. Je mag ook altijd met Veilig Thuis (0800-2000) of de Kindertelefoon (0800-0432) bellen.

Dit kun je doen als opvoeder
Praten met iemand in jouw omgeving is een belangrijke eerste stap. Vaak willen meer mensen je helpen dan je zelf denkt. Een goede vriend, een familielid of een buurman of -vrouw die je vertrouwt. Wat jij het prettigst vindt. Na die eerste stap zal je merken, dat het fijn is om je hart te luchten. Je kunt die persoon ook vragen om mee te gaan naar bijvoorbeeld de huisarts.

Als je je zorgen maakt om een kind of zijn opvoeders, praat erover met iemand die je vertrouwt. Vaak hebben andere mensen ook iets gemerkt. Iemand anders kijkt misschien op een heel andere manier naar de situatie. Samen kun je bespreken wat je het beste kunt doen.

Praten met ouders of kinderen om wie jij je zorgen maakt is een grote stap. Je weet meestal niet precies wat er aan de hand is. En je wilt de ander niet kwetsen. Daarnaast kunnen kinderen of opvoeders zich misschien schamen en alles verborgen willen houden. Het kan ook voorkomen dat de zorgen niet kloppen. Toch is het beter om daar achter te komen. Gaat het wel om kindermishandeling, dan kun je samen bespreken hoe je hier iets aan kunt doen. 

Je kunt Veilig Thuis bellen voor advies en ondersteuning. Voor jezelf of voor een ander. Je krijgt een medewerker aan de lijn die goed naar je verhaal luistert. Deze medewerker beantwoordt vragen en geeft advies. De medewerker kijkt samen met jou of professionele hulp nodig is, en wat voor hulp dan het beste is. Als je wilt of als dat nodig is, kun je anoniem blijven.

Bel in geval van nood altijd direct 112.